Haar vraag leek zo logisch. De leerkracht wist vanuit haar deskundigheid heel goed wat het best voor haar leerlingen was, maar de ouders hadden nogal eens een andere mening. Ze waren het bijvoorbeeld niet eens met het schooladvies. Hoe kon ze die ouders ervan overtuigen dat ze gelijk had?

Ik kwam met een tegenvraag: “En nu komen die ouders morgen bij mij, en ze vragen me hoe ze die leerkracht toch zouden kunnen overtuigen van hun gelijk. Wat moet ik ze dan zeggen?”

Het bleef even stil. “Dat is een goede vraag,” concludeerde ze.

Waarom zijn we toch zoveel bezig met het kunnen overtuigen van de ander van ons gelijk? En waarom is het zo moeilijk om het gelijk van de ander te zien en erkennen? Als je kunt zien vanuit welk perspectief de ander kijkt, kun je altijd begrijpen dat de ander (vanuit dat perspectief gezien) gewoonweg gelijk heeft. Als we de ander willen overtuigen, proberen we de ander dus ons eigen perspectief te laten zien. Maar in hoeverre staan we ervoor open om de situatie eens vanuit het perspectief van de ander te bekijken?

Verder is het interessant om te kijken waardoor het komt als ouders en school zo lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. Heb je voldoende geïnvesteerd in het opbouwen van een goede relatie? Als de school gedurende de schoolloopbaan van een kind steeds goed contact heeft gehouden met de ouders, en de ouders heeft meegenomen in de schoolontwikkeling van het kind, kan een schooladvies nooit als een (onaangename) verrassing komen. En als de ouders de school in de loop van de jaren hebben meegenomen in de ontwikkeling die zij bij hun kind constateren, kun je daar samen iets mee doen. Het gaat dan niet meer om ‘wij tegen zij’, maar om ‘wij samen voor het kind’.

Dus wanneer je voortaan ooit de wens voelt opkomen de ouders te overtuigen van jouw gelijk, omdat jij weet wat het beste is voor het kind en zij het daar niet mee eens zijn, stel jezelf dan liever de vraag: “Wat voor kansen heb ik (of heeft de school) laten liggen om de relatie met deze ouders op te bouwen en met elkaar samen te werken om het kind de beste schoolontwikkeling te geven?”

Natuurlijk is het nooit te laat om iets te veranderen. Maar realiseer je wel dat het alleen werkt wanneer je de ouders niet probeert te overtuigen van jouw gelijk. Dat wekt alleen maar wrevel en dat roept natuurlijk een tegenreactie op. Ben je even nieuwsgierig naar het perspectief van de ouders, als dat je ernaar verlangt dat de ouders jouw perspectief zien en begrijpen?

Tenslotte: je mag het fundamenteel oneens zijn met elkaar. Je hoeft niet altijd tot dezelfde oplossing te komen. Je hoeft je ook niet te schikken naar de wensen of eisen van de ouders als jullie het niet met elkaar eens worden. Wie werkelijk vanuit empathie handelt, heeft daarbij een zachte voorkant (inlevingsvermogen, begrip voor de ander), maar wel met een stevige ruggengraat (zonder onnodig mee te buigen vanuit angst dat de ander boos zou kunnen worden). Een schooladvies blijft je eigen verantwoordelijkheid en kan niet worden afgedwongen.