Cabaretier Pieter Derks heeft op het Verus event, eind mei in Bussum, ouders flink op de hak genomen: “De ware plaag die het onderwijs teistert zijn wij, de ouders!” Ik ben niet de enige die erg om zijn optreden heeft gelachen. Zo te horen sloeg het bij Verus ook goed aan. En een leerkracht aan wie ik de opname afgelopen week liet horen, was ook zichtbaar geamuseerd. Het stereotype van de veeleisende, overbezorgde ouder was herkenbaar uit haar onderwijspraktijk en de verwoording ervan door Derks vond ze erg gevat.

Maar is het wel gepast om hierom te lachen? Met generalisaties op basis van stereotypen lopen we het risico op verwijdering, terwijl we juist een betere samenwerking zouden willen! Voor zover ik het kan beoordelen, is het gros van de ouders heel redelijk. Ze komen indien nodig op voor het belang van hun kind, dat is terecht. En de meesten staan ook open voor de visie van de onderwijsprofessionals. Samen zoeken ze naar wat het beste is voor het kind.

Het is belangrijk om te leren van problemen en misstanden, maar laten we vooral ook kijken naar goede voorbeelden. Neem de campagne Samen zijn wij school, waarvan Verus een van de trekkers is. Deze heeft het afgelopen jaar veel inspirerende voorbeelden van goede samenwerking tussen scholen en ouders over het voetlicht gebracht. Dit als tegenhanger van een tendens naar steeds meer juridisering in de contacten tussen ouders en scholen.

Stoppen met lachen om ouders dus? Maar we hebben het hier wel over cabaret! Humor is een prachtig middel om bepaalde tendensen in de maatschappij zichtbaar en vooral ook bespreekbaar te maken, terwijl het ook luchtig blijft. De Luizenmoeder vergrootte  irritant gedrag van zowel ouders als onderwijsprofessionals uit. En Derks zoomt in op curlingouders, zonder dat hij die term overigens in de mond neemt. Hij praat over ouders die hun kind zo uniek vinden, dat ze allemaal een speciale behandeling verwachten in de klas. Ondertussen zijn ze blind voor de onhebbelijke kanten van hun kind, en hebben ze bijvoorbeeld niet door dat hun kind “het halve peuterbadje onder water duwt.”

 

Een paar quotes:

“Natuurlijk, ieder kind is uniek, maar je kunt het ook overdrijven.”

En: “Je moet niet de weg voorbereiden op het kind, maar je moet het kind voorbereiden op de weg.”

En ter afsluiting: “Iedereen is uniek. Behalve ouders. Die zijn echt allemaal hetzelfde.”

 

Natuurlijk is die laatste uitspraak met een knipoog bedoeld. Het blijft cabaret. Derks spreekt zelf als ouder, en herkent ongetwijfeld de emotie van waaruit overbeschermende ouders zich zo gedragen. Lachen we niet ook een beetje om onszelf, als we hem horen praten over hoe uniek ouders hun eigen kind vinden? Stimuleert zijn betoog misschien tot een beetje zelfreflectie?

Laten we er dus hartelijk om blijven lachen, vooral om wat we ervan in onszelf herkennen. Maar geen vingertjes alsjeblieft (‘ Die vreselijke ouders ook altijd….’).  Heb je last van bepaald gedrag van ouders? Maak het bespreekbaar! En dan bedoel ik niet door over ouders te roddelen naar collega’s toe. Heb het erover met de ouders in kwestie. Onderwijsprofessionals dragen zelf de verantwoordelijkheid om hun grenzen bewaken. Om niet mee te gaan in alle eisen van ouders, voortkomend uit de wens alle mogelijke hobbels voor hun kind te voorkomen.

Hoe het werkt met grenzen stellen, heb ik in Schoolleider aan zet in ouderbetrokkenheid beschreven, aan de hand van kennis van persoonlijk leiderschap en talloze voorbeelden uit de praktijk. Laat je inspireren door het boek en ga ermee aan de slag, nu of in het nieuwe schooljaar.

 

Klik hier om de opname van Pieter Derks te beluisteren.

 

Hulp nodig om te leren omgaan met bepaald  gedrag van ouders? Neem dan contact op voor een kosteloos sparringgesprek.