Steeds geïrriteerder voelde ze zich worden. Alweer een ouder die met goede raad kwam rond het einde van het schooljaar voor groep 8. Diverse ouders hadden al ideeën naar voren gebracht over wat er nog allemaal kon worden georganiseerd. Heel fijn hoor, die ouderbetrokkenheid bij haar op school. Maar snapten die ouders dan niet dat ze zich een slag in de rondte aan het werken was om haar klas ondanks de coronabeperkingen toch een fantastisch slot van hun schooltijd te geven? En hadden ze dan niet door dat de kinderen helemaal niet zielig waren, maar juist de tijd van hun leven meemaakten nu ze op creatieve wijze misschien wel dankzij corona de leukste musical ooit aan het voorbereiden waren?

De leerkracht was er dag en nacht mee bezig. Zoveel overuren had ze in haar loopbaan nog niet eerder gedraaid. Vrijwel al haar vrije dagen was ze bezig geweest voor school. Maar het waren niet zozeer de overuren, maar vooral de verwachtingen en ‘bemoeizucht’ (althans, zo ervoer ze dat) die haar nu opbraken. Het leek wel of ze super bezorgd waren dat hun kinderen niet de tijd van hun leven zou hebben. Die ochtend had er een moeder gemaild of ze toch nog niet even iets konden regelen voor de week na de musical, als de kinderen anders op kamp zouden zijn gegaan. Het leek geen open vraag, maar eerder een eis. De moeder in kwestie had het al helemaal uitgedacht en wilde zelf ook wel meehelpen in de voorbereidingen. Maar wat ze wilde, kon helemaal niet, vond de leerkracht. Als die moeder iets leuks met de kinderen wilde organiseren, moest ze dat maar doen zodra de kinderen vrij kregen. Zonder hulp van het team. Maar hoe ging ze dat naar die moeder communiceren?

Het was voor het team van deze school steeds laveren tussen uitersten. Voor de ene ouder moest er van alles worden opgetuigd en kon het niet bijzonder genoeg. Voor de ander was er bijna niets mogelijk in verband met mogelijke coronabesmetting. Dus in een situatie waarin sommige ouders op dit moment hun kinderen nog niet naar school durfden laten gaan omdat zij als ouders tot een risicogroep behoorden, waren andere ouders al volop bezig plannen te maken voor een alternatief voor het kamp.

Hoe kijk ik hiernaar vanuit Ouderbetrokkenheid-PLUS? Het gaat natuurlijk allemaal over heldere communicatie over en weer. Hoe wil je als school en ouders met elkaar samenwerken? Wat mag je van elkaar verwachten? Nu alles anders verloopt door de coronacrisis, ontstaan er in de dagelijkse schoolpraktijk steeds weer situaties die om keuzes vragen in de verhouding tussen school en ouders. Het is logisch dat ouders betrokken willen zijn bij de oplossingen die de school bedenkt. Aan de andere kant kan die betrokkenheid ook omslaan naar bemoeienis. De basis moet zijn dat je elkaar vertrouwt in de rol die je hebt. De school draagt de hoofdverantwoordelijkheid voor het onderwijs en de ouders voor de opvoeding en het welzijn van hun kind. Waar die twee overlappen is afstemming en samenwerking gewenst. Maar het gaat wat ver als ouders de school gaan voorschrijven hoe ze het gezellig moeten maken voor hun kinderen. Net als dat het wat ver gaat als de school ouders alleen maar inschakelt voor het regelen van de feestversiering, maar de ouders niet mogen meedenken over de invulling van het feest.

Zou er in het hierboven beschreven geval in de afgelopen jaren onduidelijkheid zijn ontstaan over de wenselijke rolverdeling tussen school en ouders? Meestal ontstaan dit soort patronen in de loop van de tijd. Ook vraag ik me af of het deze ouders misschien aan vertrouwen ontbreekt dat de leerkrachten het schooljaar op een leuke wijze af kunnen sluiten. De huidige situatie vraagt om het maken van duidelijke afspraken en het herstellen van dit vertrouwen. Een avond organiseren met alle ouders is nu niet mogelijk, hooguit online. Bovendien staan de onderwijsprofessionals zodanig onder druk dat ze niet de tijd hebben al hun keuzes uitgebreid voor te leggen aan ouders en al zeker niet om nu nog inspraak mogelijk te maken. Een kordate rol van de schoolleider zou ik in dit geval zeer aanbevelen.

Dat is ook wat de leerkracht in kwestie zich realiseerde. Ze merkte haar irritatie op toen ze de email las met het voorstel een alternatief voor het kamp te regelen en het leek haar een risico als ze vanuit deze irritatie met de moeder contact op zou nemen. Ze besprak met haar directeur hoe alle goede bedoelingen van een paar ouders haar steeds meer begonnen te storen en hij antwoordde tot haar opluchting: “Ik zal ze wel bellen!”

Nu maar hopen dat hij straks een goed gesprek met deze ouders heeft. Want daar hangt veel vanaf. Wat kan hij doen? Allereerst zijn oprechte interesse laten merken in hun zorgen, wensen en plannen. En ook ruimte nemen om de wensen en werkwijze vanuit school te verduidelijken. Heel belangrijk is het om steeds weer de verbinding te zoeken, vanuit de gedeelde wens dat de kinderen op een prettige manier het schooljaar kunnen afronden. Hij kan duidelijk maken hoe de school zich daarvoor inzet, zonder zich verdedigend op te stellen. De betrokkenheid van deze ouders waarderen, en ook duidelijk maken waar de school zelf haar verantwoordelijkheid neemt, zeker ook gezien alle verschillende wensen die er leven bij de ouders. Het is echt een kwestie van goed kunnen laveren: niet stug alle suggesties afhouden, maar ook zeker niet meewaaien met iedere wind.

Wie als schoolleider goed kan laveren en recht doet aan alle belangen, krijgt daar een prettige samenwerking met ouders voor terug. Het schoolleiderschap is dan ook juist in deze coronacrisis een dankbaar maar ook zeker uitdagend beroep.

 

Wil je weten wat de mogelijkheden zijn voor de diverse vormen van begeleiding vanuit Ouderbetrokkenheid-PLUS?  Neem dan contact op voor een kosteloos oriënterend gesprek. Of kijk op de dienstenpagina van deze website.