Een nieuw jaar is voor veel mensen een moment waarop ze nieuwe kansen zien. Nooit zijn er zoveel goede voornemens als rond het begin van het nieuwe jaar! Het is zo’n magisch moment, als het ene jaar voorbij is en het nieuwe jaar net van start gaat. Nog helemaal blanco, vol mogelijkheden om dat wat het afgelopen jaar niet optimaal ging nu beter te doen. En hoewel iedere dag natuurlijk een nieuw begin is, en ieder klein moment kan worden aangegrepen om verandering in te zetten, is het psychologisch gemakkelijker om veranderingen door te voeren aan het begin van het nieuwe jaar. Misschien zie je nieuwe kansen in ouderbetrokkenheid en heb je het goede voornemen om de samenwerking met ouders te verbeteren. Of je dit nu hardop hebt uitgesproken of niet, je hebt dan het verlangen om het dit jaar anders te doen.

Helaas  stranden de meeste goede voornemens al voor ze goed en wel zijn aangegaan. Weinig mensen schijnen hun voornemens daadwerkelijk uit te voeren. Hoor jij tot die happy few, de doorzetters die echt werk willen maken van verandering en zich niet uit het veld laten slaan door de eerste de beste tegenslag?

Het is interessant om te zien waarom we onze voornemens zo vaak saboteren. Ons hart heeft een verlangen naar verandering en ons logisch denkende brein wil het maar al te graag uitvoeren, maar in de praktijk handelen we op de automatische piloot en doen we niet wat we werkelijk willen. We hebben allemaal smoesjes om ons uitstelgedrag te rechtvaardigen. De tijd zou ons ontbreken, de leerkrachten zouden er nog niet aan toe zijn, of de ouders zouden onvoldoende vertrouwen in de school hebben. Zelfsabotage is het, niet meer en niet minder. We luisteren dan niet naar ons hart en ons logisch denkende brein, maar naar het onderbewuste deel van het brein, dat vaak aangestuurd wordt door onze angsten. Daar huizen namelijk onze belemmerende overtuigingen, als conditioneringen die ons in de greep houden.  

Hoewel het niet gemakkelijk is, is het wel degelijk mogelijk om je conditioneringen te doorbreken: Yes we can! Wie voor een dubbeltje geboren is, kan een kwartje worden. Met een andere houding is het mogelijk je omgeving ten goede te beïnvloeden. Wie werkelijk wat wil verbeteren in de samenwerking met ouders, kan daarin slagen. Maar daar is wel moed voor nodig.

Om onze automatische reacties om te vormen tot constructief gedrag, moeten we bereid zijn te kijken naar de angsten die de dienst uitmaken. Van buiten kunnen we heel rustig lijken, en toch regeert misschien de angst. Hoe kom je erachter wat er in het onderbewuste speelt? Dat is minder lastig dan het lijkt. Je dagelijkse werkelijkheid is er namelijk een prachtige afspiegeling van. Je bent bijvoorbeeld altijd aardig en vriendelijk, maar je ervaring is niet dat ‘wie goed doet, goed ontmoet.’ Anderen lopen over je heen. Die ervaring weerspiegelt dan hoe klein en onbelangrijk je je van binnen voelt. En om dat te maskeren ga je misschien steeds vriendelijker worden naar de buitenwereld. Je krachtige kant en je speelse kant komen zo steeds meer in de verdrukking. Waarschijnlijk zul je vroeg of laat een noodsignaal krijgen van je hart, dat er verandering nodig is. Luister daar dan naar!          

Je zult dan de moed hebben om je angsten onder ogen te zien. Je bent misschien onbewust steeds bang voor afwijzing. Wanneer deze angst eenmaal aan het licht wordt blootgesteld, blijkt hij je niet meer in de greep te houden.  Je kunt zelfs met hem in gesprek gaan. Je kunt hem bijvoorbeeld vragen een beetje ruimte te maken voor je hartsverlangens. En dan blijkt er plotseling ruimte om je goede voornemens door te zetten. Niet op wilskracht, maar op hartskracht.

Vanuit Ouderbetrokkenheid-PLUS kan ik je helpen jouw specifieke belemmerende overtuigingen en conditioneringen te doorbreken, zodat je dit jaar je voornemens tot uitvoering zult brengen en een krachtige impuls zult geven aan de samenwerking met ouders. Durf je dit avontuur aan te gaan?