omdenken

 

Er zijn problemen genoeg in de samenwerking tussen scholen en ouders. Is dat erg? Misschien is het wel een kans! Via ‘omdenken’ (zie ook https://omdenken.nl/) kun je problemen namelijk omvormen tot nieuwe uitdagingen en mogelijkheden.
“Ja, maar in onze situatie…”
Klopt het, dat je dit dacht? Dat je er niet in geloofde dat er met omdenken nieuwe mogelijkheden kunnen ontstaan uit de problemen waar jij mee te maken hebt? Veel mensen draaien zich vast in problemen. Als er iets niet gaat zoals zij het voor ogen hadden, is het een probleem en zien ze geen uitweg. Mogelijke kansen worden te snel afgedaan met ‘Ja, maar’, en voor je het weet is het ‘vastdenken’ gestart.

Berthold Gunster, de geestelijk vader van omdenken, zegt: “Voor de pessimist is het glas half leeg. Voor de optimist is het half vol. Omdenken gaat uit van een derde benadering: waar is de kraan?”

Hoe werkt omdenken bij problemen rond ouderbetrokkenheid?

Op een school had men last van een moeder die vaak over-assertief voor haar dochter opkwam. Ze stelde zich hooghartig en eisend op, waarbij ze de leraar volledig leek te overrulen.
De eerste stap in omdenken is: zie het probleem als een feit en verzet je niet tegen dat feit. De moeder plaatst zich boven de leraar en de leraar heeft daar last van. Punt. De oplossing vind je niet door van het probleem te vluchten, ertegen te vechten, je er slachtoffer van te voelen of door als verhevene te doen of het jou niet raakt. Nee, de oplossing vind je door juist naar de kern van het probleem toe te gaan. Daar liggen je kansen! Je drukt de pijn die het probleem je doet niet weg, maar je vervalt ook niet in reactief gedrag, dat je alleen maar verder in het moeras zou trekken.

De school in kwestie vond in de kern van het probleem de kwaliteiten van deze moeder, die zich als een leeuwin inzette voor haar dochter. Waar vind je zulke betrokken ouders? De schoolleider bedacht zich dat ze de kwaliteiten van deze moeder misschien wel goed zou kunnen gebruiken. Ze nodigde de moeder uit voor een gesprek. Terwijl ze haar duidelijk maar ook vriendelijk de grens aangaf in het  gedrag naar de leraar toe, waardeerde ze haar intentie om voor haar dochter op te komen. En ze gaf aan dat de MR nog behoefte had aan ouders met visie, die hun nek uit durfden te steken voor het belang van de hele school. De moeder voelde dat er oprechte waardering was voor haar kwaliteiten en besloot zich inderdaad verkiesbaar te stellen. Ze werd een gewaardeerd MR lid en door naar het belang van de school als geheel te leren kijken, verdween het over-assertief gedrag om voor haar dochter op te komen.

Nog een andere situatie:
Een groot deel van de ouders op een school hield veel afstand. Ze kwamen nauwelijks naar informatiebijeenkomsten of rapportbesprekingen en leken zich niet verantwoordelijk te voelen mee te werken aan de schoolloopbaan van hun kind. Hierover was nauwelijks contact.
De school erkende het probleem als een feit. De ouders toonden zich weinig betrokken, er was nauwelijks contact tussen ouders en school en de kinderen kwamen daardoor tekort. Punt. Dat was het gegeven waarmee ze gingen werken.

Ze waren gewend informatie te zenden naar ouders en hen via nieuwsbrieven uit te nodigen om naar de school te komen. Soms spraken ze ouders op het schoolplein aan, maar ook dat werkte nauwelijks. Naar het probleem toegaan betekent niet dat je meer van hetzelfde moet doen om van een probleem een kans te maken. Stop met doen wat niet werkt!

Door niet naar de voor hen georganiseerde bijeenkomsten op school te komen, daagden de ouders de school uit om zich werkelijk te verbinden met hun verlangen: goed onderwijs voor de kinderen. Het team ging met elkaar in gesprek over ieders dromen. De passie was tastbaar. Onderschat niet de kracht die je daarmee op kunt wekken. En de creativiteit die erdoor ontstaat.

Ze constateerden dat de sleutel voor een samenwerking tussen school en ouders zat in het opbouwen van een warme relatie. “Als we de ouders niet op school spreken, dan gaan we naar hen toe,” zo spraken ze af. Ze trokken met het hele team de wijk in, en vroegen de ouders of ze hun wat wilden vertellen over wat er speelde in de wijk. Ze kwamen bij de kinderen thuis en luisterden naar de verhalen. Ze gingen met veel empathie te werk. Het gevolg van dit proces was dat het team weer gepassioneerd was en dat er contact was tussen ouders en school. Niet door te verwachten dat de ouders op school kwamen, maar door actief en oprecht interesse in de ouders te tonen! En natuurlijk leverde dat een positief effect op voor de kinderen.

Loop jij aan tegen problemen in de samenwerking met ouders? Ik ben benieuwd hoe je daar een kans van gaat maken!