Waar vroeger de stem van ouders niet of nauwelijks meetelde en de school eenzijdig allerlei beslissingen nam, is de rol van ouders de laatste jaren steeds belangrijker geworden. Sommige scholen spreken over een ‘partnerschap’ met ouders om aan te geven dat ze samen optrekken. Andere scholen beschouwen de ouders als hun ‘klant’ en stellen zich bescheiden en dienstbaar op, om hen toch vooral tevreden te houden. Oudertevredenheidsonderzoeken moeten aangeven of het beleid moet worden bijgesteld. Hoewel er veel te zeggen valt voor dienend leiderschap, moeten we ons afvragen of een focus op oudertevredenheid wel dienstbaar is aan de onderwijsloopbaan van de leerlingen. Dienen we de ouders en hun kinderen werkelijk, als we naar hun pijpen dansen?
Ik sprak een leerkracht die haar klas had geïnstrueerd tijdig te beginnen met het leren voor een toets. Een van de leerlingen had de toets niet gehaald en even later stond de moeder op de stoep, met het verzoek of haar dochter de toets over mocht doen, omdat ze de dag tevoren hoofdpijn had gehad. De leerkracht wilde daar niet in meegaan, omdat het haar beleid zou ondermijnen. Ze legde de moeder uit hoe ze de klas had gevraagd het leren van de toets niet uit te stellen tot de laatste dag, maar er twee weken te voren al aan te beginnen. De moeder nam er echter geen genoegen mee en zocht het hogerop. Een dag later kwam de schoolleider de leerkracht in kwestie verzoeken om de leerling een herkansing te geven. Hij was namelijk bang dat de school anders een slechte naam bij de ouders zou krijgen. Gezien zijn onderdanige opstelling naar ouders toe, volledig erop gericht hen tevreden te stellen, vermoed ik dat het met het zelfrespect van deze schoolleider niet zo best was gesteld.
Op deze manier bevorder je als school dat ouders zich steeds meer zullen opstellen als eisende klant. En daar is uiteindelijk niemand bij gebaat. Gelijkwaardig samenwerken betekent dat je de bereidheid hebt met elkaar in gesprek te gaan. Dat je wilt luisteren naar wat de ander beweegt. Dat je de bescheidenheid hebt om je niet belerend, dominant of autoritair te gedragen en dat je de ouders dus niet voor je karretje spant. Maar ook dat je voldoende zelfrespect hebt om soms Nee te zeggen. Om een grens aan te geven waar dat nodig is, zonder bang te hoeven zijn dat je de samenwerking daarmee schaadt. Sterker nog, de samenwerking wordt daar alleen maar beter van, want het wederzijds respect zal erdoor toenemen.
Er is natuurlijk niets mis met tevreden ouders, integendeel. Maar om je alledaagse beslissingen te laten bepalen door de angst om ouders teleur te stellen, is uitermate slecht voor de samenwerking. Ouderbetrokkenheid gedijt bij autonome samenwerkingspartners die het beste in elkaar naar boven weten te halen. En daar hoort ook het wederzijds kunnen stellen en handhaven van gezonde grenzen bij.
Geef een reactie