Vandaag 70 jaar geleden werd ons land bevrijd van oorlog en onderdrukking. Zijn we daarmee echt vrij? Bevrijdingsdag brengt me dan ook altijd weer bij de vraag hoe vrij ik me voel, op allerlei gebied. En bij de vraag wat ik zelf kan doen om het gevoel van vrijheid te vergroten.
Met gevoelens van onvrijheid houden we onszelf geketend. Deze onvrijheid speelt ook vaak een rol in de samenwerking tussen school en ouders. Regelmatig hoor ik hoe schoolleiders zich beperkt voelen in hun mogelijkheden om ouderbetrokkenheid vorm te geven. De samenwerking met ouders wordt vaak als een probleem ervaren, in plaats van als een onderwerp waar iedereen enthousiast van wordt.
Waar willen schoolleiders van worden bevrijd? Van de enorme werkdruk, waardoor ze nooit tijd hebben om werkelijk contact te maken met ouders, afspraken op te volgen, iets te doen met suggesties van ouders of zelf initiatieven te nemen? Of van zogenaamd ‘lastige’ ouders, die veel te veel tijd vragen en de school in een negatief daglicht plaatsen? Of van bepaalde lastige situaties, zoals een dalend leerlingenaantal door de vergrijzing in de wijk, waardoor ze moeten leuren om kinderen maar binnen te halen en de ouders teveel naar de mond moeten praten om de kinderen ook binnen te houden?
Misschien zal het tijdelijk lukken een oplossing te vinden die voor wat ruimte zorgt. Maar problemen zullen zich altijd blijven voordoen. Een structurele oplossing zal nooit gevonden worden zonder de werkelijke bron van onvrijheid aan te pakken, namelijk de onvrijheid die we creëren met ons eigen denken.
Heb je als schoolleider geen tijd om de samenwerking met ouders goed van de grond te laten komen? Kost het je teveel tijd om werkelijk in ouders te investeren? Vraag je dan af of je de juiste prioriteiten stelt. Wellicht maak je je keuzes op basis van wat anderen belangrijk vinden en laat je je leiden door de waan van de dag. Belangrijke zaken zijn echter zelden urgent en urgente zaken zijn zelden belangrijk. Maak tijd voor wat echt belangrijk is, en je zult merken dat allerlei urgente ballast ofwel gewoon tussendoor gedaan kan worden ofwel vanzelf verdwijnt.
Zie je bepaalde ouders als lastig? Leer dan kijken door de bril van de ouders en keer het om! Iedereen heeft namelijk altijd gelijk, gezien vanuit zijn of haar perspectief. Je hebt waarschijnlijk verreweg het meest last van je eigen oordelen, dus als je leert om die te relativeren door de kant van de ander beter te begrijpen, creëer je een zee aan vrijheid. Feedback van kritische ouders kun je dan gaan zien als gratis advies. Wellicht kun je deze ouders inschakelen bij de door hen gewenste verbeterslag.
Wil je van bepaalde situaties af? Heb je pech en zitten de omstandigheden tegen? Ziekte in je team, misverstanden met ouders, een dalend leerlingenaantal en daardoor dreigende sluiting van je school? Staar je vooral niet blind op wat er niet goed gaat, maar leer omdenken. Zie kansen in plaats van onmogelijkheden. Richt je op wat je wel kunt doen in plaats van op dat waarover je je zorgen maakt, en wat je krachteloos maakt. Je hebt vast wel eens meegemaakt hoe het kan gaan als je in ‘flow’ zit; als alles meezit en je bergen kunt verzetten; als je ergens in gelooft en je de creativiteit hebt om bij wegversperringen steeds nieuwe wegen te verkennen. Stel het je voor dat dit nu ook gebeurt. Je houding zal dan veranderen. Je krijgt een andere uitstraling, waarmee de invloed die je hebt steeds groter lijkt te worden.
Vrijheid en onvrijheid zitten in ons hoofd. Wat je aandacht geeft, groeit. En ook geldt: ‘what you resist, persists’. Werkelijke vrijheid kunnen we dus zelf creëren.
Waar zou jij meer vrijheid in willen ervaren? Wil je hierover sparren? Ik denk vanuit Ouderbetrokkenheid-PLUS graag met je mee!
Geef een reactie