zorgen

 

Ouderbetrokkenheid speelt zich veel af rond de leerlingen die extra aandacht nodig hebben. Vaak worden zij ‘zorgleerlingen’ genoemd, en is er een heel zorgtraject voor hen uitgezet. Zijn ouders blij met deze zorgzaamheid of krijgen ze het idee dat ze zich hierdoor zorgen moeten maken over hun kind?

Ieder mens heeft bepaalde kwaliteiten en talenten en ook bepaalde uitdagingen. Wijk je teveel af van het gemiddelde, dan word je al gauw in een hokje gestopt. Scholen doen vanuit de beste intenties vaak erg hun best om ieder kind mee te laten komen, via zorgtrajecten. Maar worden de specifieke talenten wel gezien van een meisje met ADHD, dat uitermate intuïtief is, terwijl ze met de leerstof op school niet voldoende uit de voeten kan? Hoe moet het voor ouders zijn om altijd te horen te krijgen dat hun dochter een zorgenkind is, terwijl juist zij een grote toegevoegde waarde zou kunnen hebben in de klas, als de leerkracht het maar zou willen zien en erkennen?

Aart Brezet, organisatiecoach binnen Drives@school, pleit voor ‘zorgvrije’ scholen waar kinderen zich ‘zorgeloos’ kunnen ontwikkelen. De aandacht kan dan gericht worden op het potentieel van de leerlingen, in plaats van op hun problemen. Een zorgplan wordt een perspectiefplan, een Zorg-Advies-Team wordt een Ontwikkel-Advies-Team of een Leerweg-Advies-Team. In plaats van zorgplicht hebben scholen aandachtsplicht.

Hier is zeker wat voor te zeggen. Het is belangrijk je ervan bewust te zijn dat woorden een bepaalde lading hebben. Hoewel een woord als ‘zorgzaamheid’ een vriendelijke lading heeft, en een associatie oproept met liefdevolle aandacht, roept de term ‘zorgleerling’ toch meer de associatie op met ‘je zorgen maken’ over het betreffende kind. Scholen die vanuit het alternatieve paradigma gaan werken, zoals door Brezet wordt bepleit, zullen hun aandacht richten op de mogelijkheden van de kinderen, in plaats van op hun problemen. Een dergelijke paradigmaverschuiving zal een enorm verschil kunnen uitmaken voor alle betrokkenen.

Stel je maar eens voor dat je de vader of moeder bent van zo’n kind dat voorheen in een zorgtraject zat. Hoe zou het zijn om opeens te horen over het potentieel van je kind? Hoe zou dat je bereidheid om constructief met de school samen te werken rond de ontwikkeling van je kind beïnvloeden?